โลกในมุมมองของ Value Investor     30 มกราคม 64

ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร

            ปรากฏการณ์หุ้น GameStop (GME) ปรับตัวขึ้นจากราคาประมาณ 17 เหรียญตอนต้นปีเป็น 325 เหรียญในวันศุกร์ที่ 29 มกราคม 2564 หรือเพิ่มขึ้นประมาณ 19 เท่าในเวลาเพียงเดือนเดียวนั้น  เป็นข่าวที่ดังไปทั่วอเมริกาและทั่วโลกและไม่ใช่เฉพาะในตลาดหุ้นเท่านั้น  ว่าที่จริงย้อนหลังไปเพียง 1 ปี  หุ้นตัวนี้มีราคาแค่ประมาณ 4 เหรียญ ซึ่งเท่ากับว่าคนที่ถือหุ้นตัวนี้จะได้กำไรถึง 80 เท่าในเวลาเพียง 1 ปี  และ Market Cap. หรือมูลค่าตลาดของหุ้นขณะนี้อยู่ที่ประมาณ 680,000 ล้านบาท จากมูลค่าประมาณ 8,500 ล้านบาทเมื่อ 1 ปีก่อน

            GME เป็นบริษัทขายปลีกวิดีโอเกมและอุปกรณ์อิเลคโทรนิกส์สำหรับผู้บริโภคที่ใหญ่ที่สุดในโลก   มีสาขาประมาณ 5,500  แห่งทั่วสหรัฐ และประเทศอื่น ๆ  อย่างไรก็ตาม  ในช่วงประมาณเกือบ 10 ปีที่ผ่านมาบริษัทก็ขาดทุนมาตลอดเนื่องจากธุรกิจถูก Disrupt เพราะผู้บริโภคหันมาซื้อเกมออนไลน์แทนที่จะไปซื้อแผ่นที่ร้าน  ราคาหุ้น GME เมื่อประมาณ 7 ปีก่อนที่อยู่ที่ประมาณ 55 เหรียญต่อหุ้นจึงตกต่ำลงมา อย่างต่อเนื่อง  ส่วนหนึ่งเกิดจากการที่เฮดจ์ฟันด์ขายชอร์ตหุ้นตัวนี้มาเรื่อย ๆ จนถึงเมื่อเร็ว ๆ  นี้ ซึ่งทำให้มีรายการขายชอร์ตค้างอยู่ถึง “ร้อยกว่าเปอร์เซ็นต์” ของหุ้นทั้งหมดของบริษัท ซึ่งหมายความว่าหุ้นบางหุ้นถูกยืมมาขายมากกว่า 1 ครั้ง และคนที่ขายชอร์ตหุ้นตัวนี้  ซึ่งมักจะเป็นเฮดจ์ฟันด์ผู้เชี่ยวชาญการชอร์ตหุ้นก็คงทำกำไรไปไม่น้อยมาตลอด

            การระบาดของโควิด-19 เมื่อประมาณ 1 ปีที่ผ่านมาได้ก่อให้เกิด “นักลงทุนรุ่นใหม่” จำนวนมากที่มาจากคนที่ตกงานและคนที่ต้องทำงานที่บ้าน  พวกเขาไม่ค่อยได้ไปไหนและไม่มีงานทำมากนักแต่ยังต้องการเงินเพื่อใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน  ในเวลาเดียวกันนั้น  ราคาหุ้นในตลาดหลักทรัพย์กลับปรับตัวขึ้นแรงและเร็วมาก  อานิสงค์จากสภาพคล่องทางการเงินที่ล้นเหลือเนื่องจากการอัดฉีดของรัฐบาลเข้าสู่ระบบเพื่อแก้ปัญหาวิกฤติเศรษฐกิจที่ตามมาจากโควิด  ทำให้ดูเหมือนว่าการหาเงินจากตลาดหุ้นจะง่ายและเร็วกว่าการทำอย่างอื่น  ดังนั้น  คนหนุ่มสาวเหล่านี้จึงเข้ามาเปิดบัญชีซื้อขายหุ้นที่ทำได้ง่ายมากเนื่องจากระบบที่เอื้ออำนวยให้กับนักลงทุนรายย่อยเช่น  Platform การซื้อขายหุ้นอย่าง Robinhood ที่เสียค่าใช้จ่ายน้อยมากไม่ว่าจะซื้อหรือขายกี่หุ้น

            คนหนุ่มสาวที่เข้ามาลงทุนหรือ “เล่นหุ้น” นั้น  ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีความรู้หรือข้อมูลที่จะช่วยตัดสินใจซื้อขายหุ้นมากนัก  แต่ขณะเดียวกัน  พวกเขาก็หวังที่จะเทรดหุ้นหรืออ็อปชั่นที่มีราคาผันผวนมาก ๆ  เพื่อให้ได้กำไรเร็วและมากที่สุด  ดังนั้น  สิ่งที่เขาทำก็คือการเข้าไปในเว็บไซ้ต์ยอดนิยมอย่าง Reddit และเข้าไปดูหรือพูดคุยในห้องที่เกี่ยวกับการเทรดหรือซื้อขายหุ้นแนวเก็งกำไรที่ชื่อว่าWallstreetBets  และสิ่งที่เขาพบเมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาก็คือการพูดคุยคอมเม้นต์หุ้นตัวหนึ่งที่ชื่อว่า GameStop ที่หลายคนมีความเห็นว่าน่าสนใจและ “น่าเล่น” แต่สิ่งที่น่าจะเป็นตัว “จุดชนวน” ให้หุ้นตัวนี้  “ระเบิด” หรือราคาวิ่ง “ทะลุฟ้า” ก็คือการที่มีคนออกมาโพสท์ว่าหุ้น GME นั้นมีการชอร์ตไว้เกินกว่าจำนวนหุ้นที่มีคือประมาณ 70 ล้านหุ้น  และนี่น่าจะประกอบกับการที่ Ryan Cohen อดีตผู้ก่อตั้งบริษัท Chewy ที่ขายปลีกสินค้าเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงผ่านออนไลน์ได้สำเร็จ  ได้เข้ามาซื้อหุ้นกว่า 10% เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่และได้เป็นกรรมการของบริษัทในวันที่ 11 มกราคมและบอกว่าจะปรับให้ GME ขายออนไลน์แบบเดียวกัน

            สิ่งที่คนใน WallstreetBets ซึ่งมีจำนวนสมาชิกถึง 3 ล้านราย “บอกต่อ ๆ  กัน” ก็คือ  หุ้น GME นั้น  ที่ไม่ได้ไปไหนเลยและทำให้รายย่อยที่เล่นขาดทุนหนักเพราะถูกพวกขาใหญ่หรือเฮดจ์ฟันด์ ขายชอร์ตเซลอย่างหนัก  การที่จะต่อสู้หรือ “แก้แค้น” กับคนพวกนี้ก็คือ  พวกเราต้องซื้อหุ้นและไม่ให้ใครยืม  ซื้อไปเรื่อย ๆ  และเมื่อราคาขึ้นไปถึงจุดหนึ่งคนที่ชอร์ตไว้ก็จะต้องมาซื้อหุ้นคืน  แต่จะซื้อได้อย่างไรถ้าจำนวนหุ้นที่มีอยู่มีไม่พอ  ผลก็คือ  ราคาหุ้น GME ปรับตัวขึ้นไปเป็นร้อย ๆ  เปอร์เซ็นต์ต่อวันและขึ้นไปเรื่อย ๆ  ภายในเวลา 10 วันหุ้นขึ้นไป 10 เท่า  สิ่งนี้ในภาษาของชาวหุ้นก็คือการทำ “Short Squeeze” คนที่ขายชอร์ตหุ้นไว้ต้องซื้อหุ้นคืนในราคาแพงขึ้นไปเรื่อย ๆ  เพื่อ “หนีตาย” คนที่ขายชอร์ตหุ้นไปในราคา 30 เหรียญอาจจะต้องซื้อคืนในราคา 300 เหรียญ “เจ๊ง” ไปตาม ๆ กัน  กองทุนเฮดจ์ฟันด์บางกองต้องปิดตัวลง  เซียนชอร์ตเซล เช่น Citron Research ซึ่งเคยสร้างชื่อไว้มากมายในการชอร์ตหุ้นและได้เข้ามาชอร์ต GME ด้วยก็เจ็บตัวอย่างหนัก  และผู้บริหารบอกว่า  “ขาดทุน 100%” โดยรวมแล้ว  คนที่ทำชอร์ตหุ้น GME ขาดทุนไปประมาณ 150,000 ล้านบาท

            ความสำเร็จของการ “ต่อสู้” ของนักเล่นหุ้นรายย่อยในกรณีของหุ้น GME เริ่มลามต่อไปในหุ้นตัวอื่น ๆ  ที่อาจจะมีคุณลักษณะคล้าย ๆ  กัน ตัวอย่างเช่น หุ้น AMC ที่ทำโรงหนังและหุ้นตกย่ำแย่เนื่องจากโควิด-19 ซึ่งผลก็คือ หุ้นขึ้นจาก 5 เป็น 20 เหรียญ ในที่ 27 มกราคม 64 หรือเพิ่มขึ้น 4 เท่าในวันเดียว  เช่นเดียวกับหุ้นอย่างผู้ผลิตโทรศัพท์แบล็คเบอรี่ที่เคยโด่งดังในอดีตก็กำลังปรับตัวขึ้นอย่างโดดเด่น  นอกจากนั้น  ข่าวล่าสุดจากตลาดหุ้นมาเลเซียก็คือ  มีคนตั้งห้องหุ้นเลียนแบบ WallstreetBets ชื่อว่า  Bursabets เพื่อที่จะขับดันราคาหุ้นบางตัวหรือบางกลุ่มโดยเฉพาะที่ผลิตถุงมือยางที่พวกเขาบอกว่าราคาหุ้น “ถูกเกินไป”  ผมไม่รู้ว่าในตลาดหุ้นไทยจะมีแบบนี้ไหม  เพราะดูไปแล้วนักเล่นหุ้นรายย่อยของเราน่าจะมีฝีมือไม่แพ้นักเล่นหุ้นมาเลเซียในด้านของการเก็งกำไร

          หลังเหตุการณ์ GME เพียงไม่กี่วัน  จำนวนสมาชิก WallstreetBets เพิ่มขึ้นถึง 2 ล้านคนกลายเป็น 5 ล้านคน  พวกเขาคุยกันถึงกำไรที่ได้มาง่าย ๆ  และมีความสุข  คนตกงานที่มีลูกอ่อนและต้องกลับมาเลี้ยงลูกที่บ้านพูดว่า  “วันนี้ได้เตียงใหม่ให้ลูก”  เด็กอายุ 16 ปีใช้ชื่อพี่ชายซื้อขายหุ้นได้กำไรวันเดียวหลายหมื่นบาท  และก็มีบางคนที่ถูกกล่าวขวัญถึงว่าทำเงินจาก 5 หมื่นเหรียญเป็น 22 ล้านและอีกวันเป็น 48 ล้านเหรียญเพราะถือหุ้น GME มาเป็นปี ทั้งหมดนี้พวกเขาคิดว่า  “เราทำได้”  ไม่ใช่เฮดจ์ฟันด์หรือคนในวอลสตรีทฝ่ายเดียวที่จะรวยแบบง่าย ๆ  เพราะได้เปรียบและมี “อภิสิทธ์” เหนือ “ประชาชน”

          แน่นอนว่า “คนดัง” จำนวนมากต่างก็เข้ามา “เกาะกระแส” อีลอนมัสก์ออกมา “เชียร์” ว่า  รายย่อยเหล่านี้ “โคตรเจ๋ง” มันคงคล้าย ๆ กับหุ้นเทสลาที่โดนกองทุนและรายใหญ่ขายชอร์ตก่อนที่จะต้อง “เจ๊ง” เพราะหุ้นเทสลาขึ้นเอา ๆ จนมัสก์กลายเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก  หลังจากคอมเม้นต์ของมัสก์ออกไป  หุ้น GME ก็วิ่งขึ้นไปอีก 100%   ทางฝ่ายการเมืองเองนั้น  Elizabeth Warren ผู้นำของสมาชิกวุฒิสภาพรรคเดโมแครทก็ออกมาเชียร์สนับสนุน “เม่า” ทั้งหลายว่า “ไม่ได้ทำอะไรผิด”

            ในอีกซีกหนึ่งก็คือผู้นำและฝ่ายที่คุมกฎที่เป็น  “เจ้าหน้าที่”  รวมถึงผู้เล่นรายใหญ่ซึ่งก็คือผู้บริหารกองทุนทั้งหลายต่างก็ออกมา  “โจมตี” และกล่าวโทษว่ากรณีของ GME นั้น  อาจจะมีการ “แฮ็ค” ข้อมูลหรือมีการร่วมกัน “ปั่นหุ้น” ที่ผิดกฎของตลาด  จะต้องมีการตรวจสอบและเอาผิดตามกฎหมายมิฉะนั้นตลาดหลักทรัพย์ก็จะหมดความน่าเชื่อถือและจะไม่สามารถเป็นแหล่งระดมทุนที่มีประสิทธิภาพซึ่งจะส่งผลให้เศรษฐกิจไม่ก้าวหน้าอย่างที่ควรจะเป็น  แต่เอาเข้าจริง ๆ  ก็คงเอาผิดได้ยากกับคนเป็น “ล้าน”

            กรณี GME ยังสะท้อนให้เห็นถึงการแตกแยกทางความคิดระหว่างคนหนุ่มสาวที่มักเป็นคน “ด้อย” กว่าในสังคมที่มักจะถูก “กดขี่” ถูก  “เอารัดเอาเปรียบ” โดยคนสูงอายุกว่าและมีอำนาจกว่าและมี “ความโลภ” มากกว่า  ที่ทำอะไรก็ “ไม่ผิด” เพราะอาศัยกฎหมายหรือกฎเกณฑ์รวมถึงการตีความจากฝ่ายเดียวกัน  ตัวอย่างเช่น  ในขณะที่เฮดจ์ฟันด์ขาใหญ่สามารถ “รวมหัวกัน” ชอร์ตเซล  แล้วก็ออกมาป่าวประกาศว่าหุ้นตัวนั้นจะต้องลงเพราะเหตุผลต่าง ๆ  รวมถึงการที่นักวิเคราะห์ช่วยกันแนะนำให้ขายหุ้นโดยไม่มีความผิด  แต่พอนักลงทุนรายย่อยคุยปรึกษากันในเว็บกลับถูกข่มขู่ว่าจะถูกเล่นงาน  เป็นต้น  ดังนั้น  นี่เป็นเวลาที่คนตัวเล็ก ๆ  จะต้องรวมพลังผ่านสื่อสังคมเพื่อตีโต้กลับ  และ “เราจะต้องเป็นฝ่ายชนะ!”

            และทั้งหมดนั้นก็คือ  “กระแส” ของโลกยุคใหม่ที่จะมีความเป็น “ประชาธิปไตย”มากขึ้นมากในทุกด้านทั้งทางด้านเศรษฐกิจ  สังคม  การเมือง-และตลาดหุ้น  ทุกคนจะมีความเท่าเทียมกันมากขึ้น  มีสิทธิมีเสียงมากขึ้น  คน “ตัวเล็ก” ทุกคนจะมีความหมายด้วยการรวมพลังผ่านสื่อที่ทรงประสิทธิภาพนั่นก็คืออินเตอร์เน็ตที่จะสามารถล้ม “ระบบเก่า” ที่เป็นอยู่มาช้านานได้

โลกในมุมมองของ Value Investor       24 มกราคม 64

ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร

            คนที่เข้ามาลงทุนในตลาดหุ้นอย่างจริงจังและมุ่งหวังที่จะ “รวย” จากตลาดหุ้นหรือมีอิสรภาพทางการเงินก่อนเกษียณจากการทำงานประจำนั้น  ควรที่จะมี “ยุทธศาสตร์” การลงทุนตั้งแต่เริ่มต้นมิฉะนั้นเวลาลงทุนก็จะเกิดความสับสนและไม่สามารถสร้างสไตล์การลงทุนที่จะเกิดความเชี่ยวชาญและนำไปสู่เป้าหมายที่ต้องการได้

            จุดเริ่มต้นก็คือ  เราควรที่จะต้องมี “ยุทธศาสตร์หลัก” ก่อนว่า  เราจะ “รวยเร็วแต่มีความเสี่ยงสูง”  หรือ “รวยช้าแต่มีความเสี่ยงต่ำ”  เราจะต้องเลือกว่าจะเอาแบบไหน?  อย่าบอกว่าเราอยาก “รวยเร็วและมีความเสี่ยงต่ำ”  เพราะในความเป็นจริงของการลงทุนนั้น  มันเป็นไปไม่ได้หรือเป็นไปได้ยากที่คนธรรมดาที่ไม่ได้มีความสามารถเป็นพิเศษจะสามารถสร้างผลตอบแทนดีเลิศมาก ๆ โดยที่ไม่ยอมรับความเสี่ยงที่สูงกว่าปกติ  วอเร็น บัฟเฟตต์ อาจจะเป็นนักลงทุนน้อยคนมากในโลกที่สามารถทำได้  คนที่ “รวยเร็วมาก” อาจจะเร็วกว่าบัฟเฟตต์หลายเท่าในช่วงเวลาหนึ่ง เช่น คนที่รวยจากบิทคอย หรือคนที่รวยจากหุ้นดิจิตอลในช่วงเวลาหนึ่งนั้น  สุดท้ายมักจะไม่สามารถรักษาความมั่งคั่งในระดับที่ดีเลิศได้  เพราะในไม่ช้าก็อาจจะขาดทุนอย่างวอดวายเพราะสิ่งที่พวกเขาทำนั้นมีความเสี่ยงสูงเกินไป  หุ้นหรือตราสารที่ลงทุนอาจจะตกลงมาอย่างหนัก  ทำให้เกิดการขาดทุนแทบจะเป็น “หายนะ” ซึ่งผลก็คือ  ที่คิดว่าจะรวยเร็วก็กลายเป็นรวยช้าหรือ “เจ๊ง” ไปเลยก็เป็นได้

            ถ้าคิดจะ “รวยเร็วแต่ความเสี่ยงสูง” สิ่งที่จะต้องทำก็คือ  ลงทุนหุ้นแบบน้อยตัวหรือ “Focus Investment” มาก ๆ   การเล่นหุ้นน้อยตัวในที่นี้ไม่ได้หมายถึงว่าถือหุ้นแค่ 2-3 ตัวหรือเป็นสิบ ๆ ตัว  แต่หมายถึงการถือหุ้นที่มี “นัยสำคัญ” จำนวนน้อยตัว  โดยเกณฑ์ของผมก็คือ  คนที่ถือหุ้นน้อยตัวที่สุดก็คือคนที่ถือหุ้นตัวใหญ่ที่สุดเพียงตัวเดียวมีมูลค่า 70% หรือมากกว่าของมูลค่าพอร์ตโฟลิโอการลงทุนทั้งหมด  หรือพูดหยาบ ๆ  ก็คือคนที่ “เล่นหุ้นตัวเดียว” หรือเล่นทีละตัว  ดังนั้น  ถ้าหุ้นขึ้นมาก ๆ  ก็รวยไปเลย  แต่ถ้าหุ้นตัวนั้นตกลงมามาก  ก็ “จน” เลย  นี่ก็คือความหมายที่ว่า  “รวยเร็วแต่เสี่ยงสูง” ว่าที่จริง  เจ้าของบริษัทที่นำหุ้นเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แทบทั้งหมดก็คือคนที่เข้าข่ายนี้  หลายคนก็กลายเป็นเศรษฐีหุ้นระดับต้น ๆ ของประเทศ  แต่บ่อยครั้งที่เวลาผ่านไป  ความมั่งคั่งก็ตกลงไปมากเพราะหุ้นตกลงไปมาก

            คนที่ถือหุ้นใหญ่ที่สุด 5 ตัวแรก มีมูลค่ารวมกันเท่ากับ 70% หรือมากกว่าของพอร์ตโดยรวมผมถือว่าเป็นนักลงทุนที่หวัง “รวยเร็วแต่ความเสี่ยงสูง”  อย่างไรก็ตาม  ความเสี่ยงที่เกิดขึ้นนั้นจะน้อยกว่าการถือหุ้นตัวเดียวมาก  น่าจะไม่ถึงครึ่งโดยเฉพาะถ้ากระจายการถือหุ้นในอุตสาหกรรมที่ไม่เกี่ยวข้องกันในทั้ง 5 อุตสาหกรรม  และโดยส่วนตัวผมคิดว่าเป็นความเสี่ยงที่  “รับได้”  ถ้าคน ๆ  นั้น  เป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ  และความทุ่มเทที่จะวิเคราะห์  ศึกษาและติดตามตัวกิจการและหุ้นอย่างใกล้ชิด  โดยที่การถือหุ้นแบบนี้พวกเขาจะต้องคิดเหมือนกับว่าเป็นการลงทุนทำ “ธุรกิจ” 5 อย่าง ที่ไม่เหมือนกัน  และต้องคอยเฝ้าดูและติดตามว่าแต่ละธุรกิจที่ทำนั้น “ยังดีอยู่”  หากเห็นว่าตัวไหนเริ่มจะแย่หรือตกต่ำลงในระยะยาวก็จะต้องเปลี่ยนตัวหุ้นไปเรื่อย ๆ  อย่างช้า  ๆ  โดยอัตราการเปลี่ยนแปลงนี้อย่างน้อยก็จะต้องในระยะ 3-5 ปี ไม่ใช่เปลี่ยนทุกปี  ถ้าทำแบบนี้  ผมคิดว่าเราสามารถ  “รวยเร็ว” ได้โดยที่ความเสี่ยงไม่สูงเกินไป  และโอกาสที่จะไม่รวยหรือจนลงก่อนก่อนเกษียณก็น่าจะต่ำ  ว่าที่จริง  นี่ก็อาจจะเป็นกลยุทธ์ของ “VI ผู้มุ่งมั่น” ของไทยในช่วงไม่ต่ำกว่า 10 ปีที่ผ่านมาที่ทำให้หลาย ๆ  คน  “รวย” ไปแล้ว  และผมก็เชื่อว่าพวกเขาไม่น่าที่จะกลับมา “จน”  ลงในอนาคตแม้ว่าภาวะตลาดหุ้นต่อจากนี้อาจจะไม่เอื้ออำนวยนัก

            คนที่ถือหุ้นใหญ่ที่สุด 10-12 ตัว มีมูลค่ารวมกันเท่ากับ 70% หรือมากกว่าของพอร์ตนั้น  จะหวังให้รวยเร็วมาก ๆ  แบบคนที่ถือหุ้นตัวเดียวหรือ 5 ตัวดังกล่าวข้างต้นไม่ได้  แต่ความเสี่ยงของการลงทุนแบบนี้ก็ต่ำกว่ามาก  ว่าที่จริงผมคิดว่าความเสี่ยงแทบจะใกล้เคียงกับกับการถือกองทุนรวมหุ้นด้วยซ้ำถ้าเราถือหุ้นกระจายไปในอุตสาหกรรมที่หลากหลาย  เหตุผลที่ผลตอบแทนต่อปีโดยเฉลี่ยจะไม่สูงมากจนทำให้ “รวยเร็ว” ก็คือ  โอกาสที่เราจะเลือกหุ้นได้ “สุดยอด” ในหุ้นทุกตัวหรือหลายตัวก็จะน้อยลง  และหุ้นตัวที่ดีเยี่ยมและอาจจะทำกำไรได้เป็นร้อย ๆ เปอร์เซ็นต์ในเวลา 3-4 ปี นั้นก็อาจจะมีแค่ไม่เกิน 2-3 ตัว ซึ่งเมื่อเฉลี่ยกับหุ้นอื่น ๆ  เป็น 10 ตัวก็จะทำให้ผลตอบแทนโดยเฉลี่ยไม่สูงมากเหมือนคนที่ถือหุ้นตัวเดียวหรือไม่กี่ตัว  อย่างไรก็ตาม  ความเสี่ยงที่หุ้นจะตกหนัก ๆ  ทุกตัวก็มีน้อยเช่นเดียวกัน  ดังนั้น  คนที่ถือหุ้นแบบนี้ก็มักจะสบายใจกว่า  และนี่ก็อาจจะเหมาะสำหรับนักลงทุนที่มีความรู้และความสามารถในการเลือกหุ้นระดับหนึ่งและอาจจะไม่มีเวลามากนัก  อาจจะเนื่องจากมีภาระงานประจำค่อนข้างมาก  ตัวอย่างอาจจะรวมถึงหมอหรือผู้บริหารกิจการขนาดใหญ่  เป็นต้น

            คนที่มีความรู้ในการเลือกหุ้นน้อย  หรือมีความสนใจในการลงทุนต่ำ  ส่วนหนึ่งอาจจะไม่ได้เรียนหรือทำงานที่เกี่ยวข้องกับตัวเลขหรือเงินทองแต่มีรายได้ดีและมีเงินออมสูง  ต้องการลงทุนเพื่อการเกษียณอายุ  พวกเขาควรลงทุนในกองทุนรวมที่อิงดัชนีของประเทศหรือตลาดหุ้นที่ยังเติบโตสูงในระยะยาวต่อจากนี้  ซึ่งในช่วงปัจจุบันนี้ที่ผมเห็นก็คือ  ประเทศในย่านเอเชียที่เศรษฐกิจเติบโตเร็วและยังเติบโตต่อไปอีกนานเนื่องจากโครงสร้างประชากรที่ยังไม่แก่ตัวเร็ว  หรือเป็นประเทศที่ธุรกิจยังเติบโตได้มากเนื่องจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างสหรัฐอเมริกาหรือจีน  นี่คือการลงทุนที่  “รวยช้าแต่ความเสี่ยงต่ำ” ซึ่งนับวันจะเป็นกลยุทธ์ที่ดีกว่าเทียบกับกลยุทธ์ “รวยเร็วแต่มีความเสี่ยงสูง” โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ได้มีความสามารถทางการลงทุนแต่คิดว่าตนเองมีหรือคนที่ “เล่นหุ้นตามเซียน” เพื่อหวังจะรวยเร็ว

            นอกจากจำนวนหุ้นที่ถือลงทุนแล้ว  การที่จะรวยเร็ว-เสี่ยงสูง  หรือ รวยช้า-เสี่ยงต่ำ ยังขึ้นอยู่กับลักษณะหรือคุณสมบัติของหุ้นที่เลือกด้วย  หุ้นวัฎจักร  หุ้นโภคภัณฑ์ หรือ “หุ้นปั่น” หรือหุ้นเก็งกำไร  หุ้นขนาดเล็กและหุ้นที่ถูก “Corner” ได้ง่าย  ก็เป็นหุ้นที่ทำให้รวยเร็วมากแต่ความเสี่ยงก็มักจะสูงมาก  ในทางตรงกันข้าม  หุ้นแข็งแกร่ง  หุ้นที่มีความได้เปรียบในการแข่งขันที่ยังยืน  หุ้นที่มีขนาดใหญ่และเล่นกันในหมู่นักลงทุนสถาบัน  เหล่านี้  แม้ว่ามันมักจะไม่ให้ผลตอบแทนที่ดีมาก  โอกาสที่จะได้กำไรเป็น “เด้ง ๆ” มีน้อย  แต่ความเสี่ยงที่จะขาดทุนหรือ  “เจ๊ง” หนักก็จะมีน้อยโดยเฉพาะถ้าเราถือลงทุนระยะยาว 

            ปัจจัยสำคัญสุดท้ายที่จะทำให้รวยเร็วแต่เสี่ยงสูงก็คือ   การลงทุนในหุ้น 100% หรือมากกว่านั้นโดยการกู้เงินแบบใช้มาร์จินหรือการซื้อหุ้นหุ้นโดยใช้บล็อกเทรดที่สามารถลงทุนในหุ้นได้  อาจจะ 1,000% หรือ 10 เท่าของเงินที่มี  นี่คือกลยุทธ์ “รวยเร็วสุดยอด” แต่ก็ “เสี่ยงสุดยอด” คล้าย ๆ  กับการเล่นการพนันหรือการแทงหวย  ที่ถ้าไม่รวยก็จนกันไปเลย  กลยุทธ์รวยช้าแต่เสี่ยงต่ำนั้น  ผมคิดว่าน่าจะยังต้องถือหุ้นเป็นสัดส่วนอย่างน้อย 50% ขึ้นไป  เหตุผลก็คือ  การถือหุ้นในระยะยาวนั้น  ไม่ได้เสี่ยงมากอย่างที่บางคนอาจจะเข้าใจ  โดยเฉพาะถ้าเราลงทุนในตลาดหุ้นของประเทศที่ยังเติบโตและแข็งแรงอย่างชัดเจนในระยะยาว

            ข้อสรุปก็คือ  คนที่จะรวยเร็วที่สุดก็คือ  คนที่ลงทุนในหุ้นตัวเดียวหรือน้อยตัวมากที่สุด  ถือหุ้นขนาดเล็ก หรือหุ้นที่ผันผวนเป็นวัฏจักร หรือถือหุ้นปั่นหรือเก็งกำไรโดยเฉพาะหุ้นที่ถูก Corner และลงทุนโดยใช้การ Leverage หรือใช้เงินคนอื่นสูงมาก ๆ  เช่น  การเล่นแบบมาร์จินหรือใช้บล็อกเทรด  จะเป็นคนที่รวยเร็วที่สุดพร้อมกับความเสี่ยงที่สูงมากที่สุด  โดยส่วนตัวผมเองนั้นใช้กลยุทธ์ถือหุ้น 5 ตัวเกิน 70% ของพอร์ต  ลงทุนในหุ้นที่มีความเสี่ยงต่ำเนื่องจากความได้เปรียบทางธุรกิจที่ยั่งยืน และมักจะลงทุนในหุ้น 100% มาแทบจะตลอดเวลาหลายสิบปี  ซึ่งก็ได้ผลตอบแทนที่ดีมากจนถึงเมื่อเร็ว ๆ  นี้  ในด้านของความเสี่ยงนั้นผมคิดว่าไม่สูงเห็นได้จากการขาดทุนของพอร์ตนั้นเกิดขึ้นน้อยและเกิดขึ้นไม่กี่ปี  อย่างไรก็ตาม  ผมคิดว่าผลตอบแทนที่ดีมากนั้น  น่าจะเกิดจาก “โชค” ที่ว่าในช่วงที่ผ่านมานั้น  หุ้นที่ถูกเรียกว่า “VI” นั้น  ให้ผลตอบแทนที่ดีมากอานิสงค์จากการที่นักลงทุนไทยหันมาลงทุนในหุ้นประเภทนี้กันมาก  ผมเองไม่คิดว่ามันจะต่อเนื่องไปในอนาคต

            สำหรับนักลงทุนส่วนใหญ่โดยเฉพาะที่ไม่ได้มีความรู้  ความสามารถและเวลารวมถึงความสนใจในการลงทุน  ผมคิดว่า  กลยุทธ์การลงทุนในกองทุนรวมอิงดัชนีของประเทศที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและยั่งยืน  น่าจะเป็นกลยุทธ์ที่ดีและให้ผลตอบแทนที่จะทำให้รวยแบบช้า ๆ แต่ยาวนานจนสามารถบรรลุเป้าหมายของการมีอิสรภาพทางการเงินในยามเกษียณหรือภายในเวลาซัก 20-30 ปีได้